Pierwszą oficjalną informację o znajdującym się w osadzie kościele znajdujemy w wykazach dziesięcin nuncjusza Galharda pochodzących z 1335 roku. Podobno fundatorem kościoła w XIV w był założyciel Pieszkowa, patron i posiadacza dóbr, którego nazwisko brzmiało Petschko. W 1493 r. wymieniono plebana Stefana Wesmera. Podobnie jak w przypadku zdecydowanej większości śląskich świątyń, został przejęty przez protestantów około 1524 roku. w 1587 r. wymieniono pastora Romanusa Kittel. Świątynia od ok. 1530 do 1945 r. należała do ewangelików.
Kościół został wraz z wieżą spalony w czasie wojny trzydziestoletniej w 1634 r. Z protokołów wizytacji z l. 1654-55 wynika, że chór i zakrystię nakryto prowizorycznym dachem, aby umożliwić odprawianie nabożeństw. Brakowało jednak ławek i chrzcielnicy,a tymczasową ambonę zbito z desek. Zniszczone były także plebania, szkoła i dom zakrystiana. Kościół odnowiony po 1655 r. i wyposażony w 1696 r. w chrzcielnicę,
Spłonął (wg K. Klose) ponownie 11 lipca 1725 r. od uderzenia pioruna. Odbudowany i zbarokizowany w 1726 r.przez cesarskiego rotmistrza Christiana Bauera von Bergfeld, został poświęcony w 1727 r. Po tej gruntownej przebudowie uzyskał obecny barokowy wygląd.
Natomiast wg kroniki wiejskiej Pieszkowa sporządzonej przez Grete Kusche z domu Lehmann i Waltera Lehmann kościół spłonął od uderzenia pioruna w roku 1726 i został ponownie odbudowany w przeciągu 2 lat (?)
W dniu 28.10.1728 został on ponownie poświęcony. Dwusetną jego rocznicę stanowił rok 1928.
Ze starego założenia pozostała jedynie XV- wieczna wieża.
Później był restaurowany w XIX wieku. Do k. XIX w. patronat nad kościołem sprawowali właściciele Pieszkowa Środkowego.
W 1938 r. w czasie prowadzonych w kościele prac remontowych, odkryto drewniane rzeźby pochodzące prawdopodobnie z ołtarza głównego, z czasu przed 1530 r. Obecnie jest to zorientowana budowla barokowa, wzniesiona na założeniach wcześniejszej, gotyckiej świątyni. Jest to salowy, murowany z cegły i polnego kamienia obiekt o rzucie prostokątnym, bez wydzielonego prezbiterium. Świątynia nakryta jest sklepieniem kolebkowym z lunetami, dobudowana do masywnej,kwadratowej, kamiennej wieży, która znajduje się od strony zachodniej. Dwuspadowe dachy kościoła pokryte są dachówką ceramiczną. Otwory okienne części nawowej oraz główne wejście do świątyni są o wykroju pełnym. Od strony północnej do nawy dobudowana jest prostokątna zakrystia nakryta ceramicznym dachem pulpitowym. Obiekt jest otynkowany. We wnętrzu kościoła zachowały się dwie gotyckie rzeźby z ok. 1500 roku, oraz barokowy ołtarz główny z drugiej połowy XVIIIw, który dzięki inicjatywie proboszcza ks. Wojciecha Skowrona został w 2013 odrestaurowany
Nasz kościół kiedyś
Dobra kultury znajdujące się w naszym kościele wpisane do rejestru zabytków
Ołtarz główny – przed renowacją
Materiał – drewno polichromowane i złocone
Styl – późny barok
Czas powstania – około 1784
Dzwon
Materiał – żeliwo
Styl – Art. deco
Czas powstania – 1924
Epitafium Beniamina Gotlieba Gunthersa (1708-1724)
Materiał – piaskowiec polichromowany
Styl – barok
Czas powstania – po 1724
Epitafium – obraz
Materiał – olej na blasze miedzianej
Styl – barok
Czas powstania – po 1724
Rzeźba św. Mojżesza– część ołtarza
Materiał – drewno polichromowane i złocone
Styl – barok
Czas powstania – 1784
Rzeźba św. Dawida– część ołtarza
Materiał – drewno polichromowane i złocone
Styl – barok
Czas powstania – 1784
Ambona – korpus
Materiał – drewno polichromowane i złocone
styl – barok
czas powstania – I ćw. XVIII w.
Prospekt organowy
Materiał – drewno polichromowane i złocone
Styl – późny barok
Czas powstania – połowa XVIII w.
Cmentarz znajdujący się przy kościele także należy do dóbr kultury
Dobra kultury nie wpisane do rejestru zabytków
Nagrobek w kształcie kapliczki wykonany z piaskowca
Fragmenty płyt nagrobnych znajdujące się w okalającym kościół murze
